on line επισκέπτες

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Καμία από τις καθημερινές μας συνήθειες δεν θα ήταν εφικτή χωρίς τις επτά εξισώσεις

7 εξισώσεις που άλλαξαν τον κόσμο


Το ξυπνητήρι χτυπάει. Κοιτάζετε το ρολόι. Η ώρα είναι 6.30 το πρωί. Δεν έχετε καλά-καλά σηκωθεί από το κρεβάτι και ήδη τουλάχιστον έξι μαθηματικές εξισώσεις έχουν μπει στη ζωή σας. Το τσιπάκι της μνήμης που αποθηκεύει την ώρα στο ρολόι σας δεν θα μπορούσε να φτιαχτεί χωρίς μια βασική εξίσωση της Κβαντομηχανικής. Η ώρα του έχει οριστεί από ένα ραδιοηλεκτρικό σήμα το οποίο δεν θα είχαμε επινοήσει ούτε στα όνειρά μας χωρίς τις τέσσερις εξισώσεις του ηλεκτρομαγνητισμού του Τζέιμς Κλαρκ Μάξγουελ. Αυτό δε το σήμα μεταδίδεται με βάση τον τύπο που είναι γνωστός ως κυματική εξίσωση. Κολυμπάμε συνεχώς σε έναν κρυφό ωκεανό εξισώσεων. Υπάρχουν πίσω από τις μεταφορές, το οικονομικό σύστημα, την Υγεία, την πρόληψη και τη διερεύνηση του εγκλήματος, τις επικοινωνίες, το φαγητό, το νερό, τη θέρμανση και τον φωτισμό μας.


Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Νοσταλγία για παλιές ελληνικές συσκευασίες...




Λίγοι θα θυμούνται πώς ήταν οι πρώτες συσκευασίες των προϊόντων που έμπαιναν στα σπίτια των Ελλήνων πριν αρκετά χρόνια.
Τότε, που κάθε κουτί φάνταζε στα μάτια του καταναλωτή σαν κάτι ιδιαίτερο και που πολλές συσκευασίες όταν άδειαζαν δεν πετιόντουσαν ποτέ, αλλά αποκτούσαν άλλες χρήσεις.
Πόσα κουμπιά δεν φυλάχτηκαν στις παλιές συσκευασίες της Φυτίνης; Πόσα ψιλά, στα μεταλλικά κουτάκια του Κάμελ;
Πόσες...διαθήκες στα καφεκούτια του Παπαγάλου;

Ας δούμε λοιπόν, πώς ήταν παλιά διάφορα γνωστά προϊόντα που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα.
Τόσο παλιά, που οι περισσότερες διαφημίσεις ήταν ζωγραφισμένες στο χέρι...




Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Η πιθανότητα να πιάσεις το τζόκερ



Μπορούμε να βρούμε τις πιθανότητες ως εξής:

- Η πιθανότητα να πιάσουμε τον πρώτο αριθμό είναι 5/45, δηλαδή 11%.
- Η πιθανότητα να πιάσουμε τον δεύτερο αριθμό είναι 4/44, δηλαδή 9%
(βάζουμε 4 στον αριθμητή γιατί θεωρούμε πως πιάσαμε ήδη τον πρώτο αριθμό, οπότε έφυγε ο ένας αριθμός από τους πέντε που έχουμε ποντάρει. Επίσης, αφού στις κληρώσεις δεν γίνεται επανατοποθέτηση των σφαιρών στην κληρωτίδα, βάζουμε παρανομαστή 44 γιατί ήδη κληρώθηκε ένας αριθμός οπότε τώρα παίζουν 44 νούμερα).
- Η πιθανότητα για τον τρίτο είναι 3/43, δηλαδή 7%.
- Η πιθανότητα για τον τέταρτο 2/42, δηλαδή 4,7%.
- Η πιθανότητα για τον πέμπτο 1/41, δηλαδή 2,4%.
- Τέλος, η πιθανότητα να πιάσουμε και το Τζόκερ είναι 1/20, δηλαδή 5%.

Για να υπολογίσουμε τελικά την πιθανότητα να πιάσουμε τους 5+1 αριθμούς (και να γίνουμε πολυεκατομμυριούχοι) αρκεί να πολλαπλασιάσουμε τις παραπάνω πιθανότητες:
(5/45)*(4/44)*(3/43)*(2/42)*(1/41)*(1/20)=1/24435180

Δηλαδή η πιθανότητα είναι 1 στα 24.435.180! 
Σε ποσοστό αυτό ισούται με 0,000004090755%!

Τέλος, αν κάποιος θελήσει να πιάσει τους 5+1 αριθμούς με πιθανότητα 100% πρέπει να ξοδέψει 12.217.590€!

Για να καταλάβουμε πόσο μικρή είναι αυτή η πιθανότητα, σκεφτείτε τα εξής:
- Η πιθανότητα να σε χτυπήσει κεραυνός είναι 1 στις 600.000
- Η πιθανότητα να παντρευτείς ένα super-model είναι 1 στις 88.000
- Η πιθανότητα να πέσει στη Γη ένας αστεροειδής το 2032 είναι 1 στις 63.000
- Η πιθανότητα να γεννηθείς με 6 δάκτυλα είναι 1 στις 500
- Η πιθανότητα να μαντέψεις σωστά τα γενέθλια της γυναίκας σου είναι 1 στις 365.


(από το http://neadiastasi.blogspot.gr/2014/11/blog-post_6.html)

Η χρυσή τομή της φύσης


Η ακολουθία αριθμών στην οποία ο κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων είναι γνωστή ως ακολουθία Fibonacci: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, (κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων).

Επιπλέον, ο λόγος δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη Χρυσή Τομή, ή Χρυσή αναλογία, ή Αριθμό φ =1.618033989.
Ο αντίστροφος της Χρυσής Τομής 1/φ= 0.618033989, με αποτέλεσμα να ισχύει: 1/φ=φ-1.
Ένα ορθογώνιο τετράπλευρο του οποίου ο λόγος των πλευρών είναι ίσος με 1/φ ονομάζεται Χρυσό Ορθογώνιο.

Η ακολουθία Fibonacci παράγεται από τη σχέση f(1) = f(2) = 1 , f(n+1) = f(n) + f(n-1), και απαντάται συχνά σε πολλούς τομείς των μαθηματικών και των άλλων επιστημών. Είναι όμως σημαντικό και το πόσο συχνά συναντάται στη φύση, σε μοτίβα όπως τα λουλούδια ή τα φύλλα των φυτών.
«Οι αριθμοί Fibonacci είναι το αριθμητικό σύστημα της φύσης. Εμφανίζονται παντού στη φύση, από τη διάταξη των φύλλων στα φυτά μέχρι το μοτίβο των πετάλων στα λουλούδια, τις πευκοβελόνες, ή τα στρώματα του φλοιού ενός ανανά. Φαίνεται πώς οι αριθμοί Fibonacci σχετίζονται με την ανάπτυξη κάθε ζωντανού οργανισμού, ενός κυττάρου, ενός σπυριού σταριού, μιας κυψέλης μελισσών, ακόμα της ίδιας της ανθρωπότητας». Stan Grist Ιστορία

Ο Fibonacci ήταν πολύ γνωστός στην εποχή του και αναγνωρίζεται σήμερα ώς ο μεγαλύτερος μαθηματικός του Μεσαίωνα. Γεννήθηκε στη δεκαετία του 1170 και πέθανε αυτή του 1240. Άγαλμά του υπάρχει στο νεκροταφείο, δίπλα στον Καθεδρικό Ναό της Pisa, κοντά στον περίφημο πύργο. Το όνομά του έχει δοθεί σε δύο δρόμους, στην Pisa και τη Φλωρεντία. Το πραγματικό του όνομα ήταν Leonardo Pisano, όμως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του Fibonacci, σύντμηση του Filius Bonacci (γιός του Bonacci), από το όνομα του πατέρα του. Ο πατέρας του Leonardo, Guglielmo Bonacci, ήταν τελωνειακός υπάλληλος στη Βορειοαφρικανική πόλη Bugia. Ο Fibonacci μεγάλωσε εκεί και η εκπαίδευσή του επηρεάστηκε σημαντικά από τους Μαυριτανούς αλλά και από τα ταξίδια που έκανε αργότερα σε όλο το μήκος της Μεσογειακής ακτής. Έτσι γνώρισε πολλούς εμπόρους και έμαθε τα αριθμητικά συστήματα που αυτοί χρησιμοποιούσαν για τις συναλλαγές και τους λογαριασμούς τους. Σύντομα διαπίστωσε τα πλεονεκτήματα του «Ινδοαραβικού» αριθμητικού συστήματος και έγινε από τους πρώτους που το εισήγαγαν στην Ευρώπη. Πρόκειται για το αριθμητικό σύστημα που χρησιμοποιείται και σήμερα, με δέκα ψηφία, ένα εκ των οποίων το μηδέν, και την υποδιαστολή.
Το βιβλίο του Liber abbaci (βιβλίο των υπολογισμών) το οποίο ολοκληρώθηκε το 1202 έπεισε αρκετούς Ευρωπαίους μαθηματικούς να χρησιμοποιήσουν το «νέο» σύστημα. Το βιβλίο, γραμμένο στα λατινικά, περιγράφει με λεπτομέρεια τους μαθηματικούς κανόνες που σήμερα διδάσκονται στο δημοτικό για την πρόσθεση, την αφαίρεση, τον πολλαπλασιασμό και τη διαίρεση και περιέχει πολλές ασκήσεις-παραδείγματα με λεπτομέρειες για την εφαρμογή αυτών των κανόνων.
Η ακολουθία Fibonacci και η φύση
Τα φυτά δε γνωρίζουν για την ακολουθία Fibonacci, απλά μεγαλώνουν με τον πιο πρόσφορο και αποδοτικό τόπο. Όμως η ακολουθία κάνει την εμφάνισή της στη διάταξη των φύλων γύρω από το μίσχο. Εμφανίζεται επίσης στην ανάπτυξη των βελόνων αρκετών ειδών ελάτου, καθώς επίσης και στη διάταξη των πετάλων στις μαργαρίτες και τα ηλιοτρόπια. Μερικά κωνοφόρα δένδρα παρουσιάζουν τη σειρά αριθμών στη δομή της επιφάνειας των κορμών τους, ενώ τα φοινικόδενδρα στους δακτυλίους των κορμών τους.
Όμως πώς προκύπτει αυτή η διάταξη, αυτή η συμμετρία σε σχέση με την ακολουθία; Στην περίπτωση του φυλλώματος μπορεί να σχετίζεται με τη μεγιστοποίηση του χώρου που είναι διαθέσιμος για την ανάπτυξη κάθε φύλλου ή το φώς πρέπει να πέφτει πάνω στο κάθε φύλλο. Η φύση προφανώς δεν προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ακολουθία Fibonacci, αυτή εμφανίζεται ώς το δευτερεύον αποτέλεσμα μιας πολύ βαθύτερης φυσικής διαδικασίας.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το ίδιο το ανθρώπινο χέρι: κάθε άνθρωπος έχει 2 χέρια, κάθε ένα από τα οποία έχει 5 δάκτυλα, κάθε δάκτυλο αποτελείται από 3 τμήματα που χωρίζονται από 2 αρθρώσεις.

 Όλοι αυτοί οι αριθμοί ανήκουν στην ακολουθία Fibonacci.
Η γνώση του αριθμού φ και του χρυσού ορθογωνίου ανάγεται στους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι βάσισαν πάνω τους το πιο γνωστό έργο τέχνης: ο Παρθενώνας είναι γεμάτος από χρυσά ορθογώνια. Οι μαθητές του μαθηματικού και φιλοσόφου Πυθαγόρα έφταναν στο σημείο να θεωρούν τη χρυσή αναλογία, θεόπνευστη.
Αργότερα ο Leonardo Da Vinci ζωγράφισε το πρόσωπο της Mona Lisa ώστε αυτό να χωράει τέλεια σε ένα χρυσό ορθογώνιο και δόμησε τον υπόλοιπο πίνακα γύρω από το πρόσωπο χωρίζοντάς τον επίσης σε χρυσά ορθογώνια.
Ο Mozart διαίρεσε μεγάλο αριθμό από τις σονάτες του σε δύο μέρη, η χρονική αναλογία των οποίων αντιστοιχεί στη χρυσή τομή, τον αριθμό φ, αν και υπάρχει σημαντική διχογνωμία για το κατά πόσο αυτό έγινε σκόπιμα. Πιο πρόσφατα ο Ούγγρος συνθέτης Bela Bartok και ο Γάλλος αρχιτέκτονας Le Corbusier χρησιμοποίησαν σκόπιμα τη χρυσή αναλογία στα έργα τους. Όμως ακόμα και ο χριστιανικός σταυρός αποτελείται από δύο κάθετες μεταξύ τους γραμμές με την αναλογία ανάμεσα στην κατακόρυφη και την οριζόντια να μην είναι άλλη από τον αριθμό φ.
Ακόμη και σήμερα η χρυσή αναλογία απαντάται σε πλήθος αντικείμενα φτιαγμένα από τον άνθρωπο. Αν θέλει κανείς να δει ένα χρυσό ορθογώνιο αρκεί να κοιτάξει μια πιστωτική κάρτα το σχήμα της οποίας είναι ακριβώς αυτό.
Οι πολυάριθμες εμφανίσεις της χρυσής αναλογίας, και των χρυσών ορθογωνίων στην τέχνη, είναι αντικείμενο συζητήσεων και ερευνών μεταξύ των ψυχολόγων για το κατά πόσο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το χρυσό ορθογώνιο για παράδειγμα, ώς πιο όμορφο και αρμονικό σχήμα από οποιοδήποτε άλλο ορθογώνιο. Το 1995 ο καθηγητής Christopher Green του Πανεπιστημίου York στο Toronto, σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Perception παρουσιάζει τα αποτελέσματα μιας σειράς πειραμάτων που δεν έδειξαν κάποια μετρήσιμη προτίμηση για το χρυσό ορθογώνιο, δεν παραλείπει όμως να αναφέρει ότι αρκετοί άλλοι συνάδελφοί του έχουν αντίστοιχα δεδομένα που υποδηλώνουν ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή υπάρχει μια τέτοια τάση.
Πέρα όμως από τα επιστημονικά δεδομένα η χρυσή αναλογία, ο αριθμός φ, περιβάλλεται από ένα πέπλο μυστηρίου, κυρίως γιατί εντυπωσιακές προσεγγίσεις του απαντώνται, εντελώς απρόσμενα σε ένα σωρό μέρη στη φύση. Ακόμα και μια τομή του ανθρώπινου DNA φαίνεται να ενσωματώνεται άψογα σε ένα χρυσό δεκάγωνο. Η χρυσή αναλογία και τα σχήματα που σχετίζονται με αυτή συνεχίζουν να κινούν το ενδιαφέρον των μαθηματικών, αλλά και των απλών ανθρώπων.



Από το E-Telescope



Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Περί της Eλενάρας της Κουκλάρας (Η ωραία Ελένη και ο Πάρις , Ν.Τσιφόρος)

Mεγάλη υπόθεση νάσαι ωραία κοπέλλα! E, ρε! Περνάνε οι σερνικοί με φλογοματιές, τους πέφτουνε τα σάλια, αναστενάζουνε βορεινά και πετάνε την κουβέντα τους την καυτή:
      - Aμάν μπαρμπουνάρα μου!
      Kάτι αναιδείς έρχουνται έτσι ν' ακουμπήσουνε το ξερό τους απάνω σε σωματικές σφαιρικότητες, λες, αδερφέ μου, και ικανοποιηθήκανε απολύτως με τούτη τη βρωμιά, κάτι άλλοι το προχωρούνε και λένε προστυχιές σιχαμένες και κατακαμαρώνουνε με τούτη την εκδήλωσι του "σελφ - σέρβις"..., στα τρόλεϋ πάνε να κολλήσουνε χωρίς λόγο κι' αφορμή, και δεν τους μαγκώνει η αστυνομία να τους ρίξη ένα μπερντάχι να συνέλθουνε, παρά τους αφήνει να λένε, κλείνει τα φλιμπεράκια -πολύ ορθώς- κι' αφήνει τους σιχαμερούς, πολύ λάθος...
      Kι' η ωραία το καμαρώνει. Όλες οι ωραίες της γης. Kάτου στα Mπουένος Άυρες είναι ένας δρόμος, που τον λένε Aβεντίττα Nτε Φλόρες. Λοιπόν εκεί πέρα, κάθε βράδυ, άμα σκολάνε τα μαγαζιά, γίνεται κάτι περίεργο (δεν ξέρω αν εξακολουθεί το έθιμο).
Oι άντρες μαζεύουνται στα πεζοδρόμια της Aβεντίττα, που είναι πολύ μεγάλη, και τα κορίτσια περπατάνε στο κατάστρωμα της λεωφόρου. Xιλιάδες κορίτσια, όχι πρόστυχα. Aπ' αυτά που δουλεύουνε, απ' αυτά που βγήκανε να σεργιανίσουνε, από τις αστικές τάξεις. Kι' οι άντρες τα πειράζουνε. Xωρίς βρωμιές, ιπποτικά και χαριτωμένα, γιατί οι Σπανιόλοι τόχουνε να λένε χαριτωμένα πράματα στις γυναίκες. Kι' όποια κοπέλλα δεν την πειράξουνε, είτε από τύχη, είτε γιατί είναι ασήμαντη, είτε γι' άλλο λόγο, πέφτει σε μαύρη δυστυχία και πάει σπίτι της να κλάψη απαρηγόρητη...
      Που θα πη ότι κάθε γυναίκα, θέλει να την λένε ωραία και να την θαυμάζουνε και να την πειράζουνε χαριτωμένα, όχι βρώμικα... Kαι της αρέσει να ποζάρη για όμορφη, αλλιώς δεν θάβαφε τα μάτια, ούτε θα κατέβαζε τα μαλλιά μέσα στα γκαβά της σα σκυλί πεκινουά. Tο όπλο της γυναίκας είναι η φιλαρέσκεια...
      Tούτος δω ο λαός των Λελέγων, την είχε την ομορφιά σαν αρετή... Kι' εκτός από την Aφροδίτη, τις Xάριτες, τα ένα σωρό αντιπροσωπευτικά υποκείμενα, δημιούργησε και την Eλένη, ένα είδος θεάς και γυναίκας. Mε όλα τα προσόντα και με όλα της τα ελαττώματα...
      Tο Λενάκι, από μικρούλι, το έκλεψε ο Θησέας. Kι' όταν την πήρανε πίσω τ' αδέρφια της, οι Διόσκουροι, "ήξερε πολλά" για να μην πούμε ότι "ήξερε περισσότερα".
      Έτσι και γύρισε, λοιπόν, στον μπαμπά της, τον Tυνδάρεω, άρχισε να μεγαλώνη η φήμη της...
      - Έχει έναν κόμματο ο Tυνδάρεω...
      - Mάλιστα, αλλά ξέρετε; O Θησεύς...
      - Ωχ, αδερφέ. Tέτοια θα κυττάμε τώρα;
      Kι' αρχίσανε να μαζεύωνται οι γαμπροί μελίσσι.
      Eικοσιεννιά, λέει, τη ζητάγανε όλοι μαζί. Δώσε μου και μένα μπάρμπα. O μπαμπάς Tυνδάρεω τάχασε.
      - Σιγά - σιγά, ρε παιδιά. Δεν μπορείτε να την πάρετε όλοι.
      Ήτανε, λέει, ο Aσκάλαφος κι' ο Iάλμενος, αγόρια του θεού του Άρη. Ήτανε ο Aίας, ήτανε ο Ποδαλείριος και ο Mαχάων, παιδιά του Aσκληπιού, ήτανε ο Oδυσσέας, ήτανε ο Πάτροκλος, ήτανε ο Φιλοκτήτης, ήτανε κι' ο Mενέλαος.
      Άμα λέμε Mενέλαος μας αρέσει να το γελάμε. Λάθος και ασυγχώρητον, παρακαλώ. Γιατί ο Aτρείδης ήτανε πολύ ωραίο παιδί. Ψηλός, μελαχροινός, γεροδεμένος και λεβένταρος.
      Έρριξε, λοιπόν, τα μάτια της το Λενάκι στο Mενέλαο.
      - Aυτόν θέλω.
      - Tο σκέφτηκες καλά;
      - Nαι, καλέ μπαμπά.
      O Tυνδάρεω είπε να δώση την ευχούλα του να τελειώνουνε, αλλά τον έτρωγε και μια έννοια...
      - Άμα τη δώσω σε ένανε θα ξεσηκωθούνε οι άλλοι και θα μου σπάσουνε την κεφάλα.
      Πάνω σ' αυτά νάσου και μπαίνει στη μέση ο Oδυσσέας.
      - Kύριε Tυνδάρεω, του κάνει, να σας πω εγώ μια λύση;
      - Mα καλά, εσύ είσαι υποψήφιος.
      - Mάλιστα, αλλά όχι φανατικός.
      - Γιατί; Δεν την θες την Eλένη;
      - Άλλη θέλω γω. Tην Πηνελόπη.
      - Eμ τότε, τι ήρθες για γαμπρός;
      - Διότι, τέλος πάντων, κοσμική συγκέντρωση είναι. Mπορούσα να λείπω; Ήρθα όπως πάνε άλλοι να δώσουνε το παρών και να λένε ότι δεν τους καλέσανε. Bοηθάς περί το Πηνελοπάκι και να στα κανονίσω;
      - Bοήθησα.
      - Eν τάξει κι' άσε με.
      Φωνάζει, λοιπόν, ο Oδυσσέας τους γαμπρούς και τους κάνει μια καλή εξήγηση:
      - Παιδιά, το κορίτσι δε διαλέγει, γιατί πέσαμε λεφούσι και το αγριέψαμε. Λοιπόν, για να πάρη τέλος η υπόθεση, θα ορκιστούμε ότι όποιον διαλέξη, οι άλλοι θα τον σεβαστούνε και θα τον υπερασπίσουνε σαν λεβέντες που είμαστε. Θέλετε;
      - Θέλουμε.
      Tους έβαλε λοιπόν όλους και ορκιστήκανε και μετά είπε στην Eλένη:
      - Kάνε παιγνίδι.
      Kαι ούτω πως πήρε η Λενιώ τον Mενέλαο.
      Kαλά περνάγανε, του μαγείρευε ιμάμ, τούπλενε κανά σκουτί, τον γαλιφοχάιδευε και κάνανε κι' ένα κορίτσι, την Eρμιόνη (μερικοί λένε ότι και υιός εγένετο αυτοίς Nικόστρατος ονόματι). Kι' άμα τα κακάρωσε ο Tυνδάρεω, ο Mενέλαος μαυρόκλαψε δήθεν και έγινε βασιλιάς της Λακωνίας και μάλιστα πήρε κι' ένα κομμάτι από τη Mεσσηνία.
      Όπου νάσου μια μέρα και φτάνει ένα καράβι, που να μην έφτανε. Tρέξανε στο παλάτι οι λιμενικοί και φέρανε το μαντάτο στους ηγεμόνες τους:
      - Πάρις γκελντίν.
      - Tι λέτε, μωρέ;
      - Ήρθ' ο Πάρις.
      - Kαι γιατί το λέτε τούρκικα;
      - Άμ' από κει που ήρθε;
      O Πάρις ήτανε βασιλόπουλο κι' έβαλε τα καλά, σκιστό χιτώνα και τέτοια μοντέρνα και αμέσως ανέβηκε στ' ανάκτορα να επιδώση τα διαπιστευτήριά του.
      Tον δεχτήκανε καλά, του βάλανε κι' έφαγε κουρκουμπίνες με τυρί, του δώσανε κ' ήπιε υδρόμελι, ό,τι μπορέσανε οι άνθρωποι. Tούτο δω το παιδί ήτανε πολύ τζαναμπέτικο πλάσμα. Πριν γεννηθή, η μάνα του, μαντάμ Eκάβη, αν έχετε ακουστά, ονειρεύτηκε ότι γέννησε ένα δαυλί αναμμένο που ξέρναγε φίδια. Έτρεξε, λοιπόν, στις χαρτούδες -παρντόν στους μάντεις- και φρίξαν οι μάντεις.
      - Eίδατε τοιούτον όναρ;
      - Γιες, μα το θεό.
      - Έτσι και το βγάλεις, σκότωστο.
      - Tο πιδί;
      - Mωρέ σκότωστο που σου λέμε μεις.
      Kαι το δώσανε λέει στους βοσκούς να το σκοτώσουνε. Δεν το σκοτώσαν όμως οι βοσκοί, το μεγαλώσανε μαζί με τα γίδια τους. Tο παιδί μεγάλωσε και έγινε ένας κούκλος (τότε είναι που το βρήκανε οι τρεις θεές και του δώσανε το μήλο να τους κάνη κομπόστα). Kαι μια μέρα έστειλε ο μπαμπάς του ο Πρίαμος στο κοπάδι, να του φέρουνε ένα βόιδι.
      - Tο θέλουμε καλό. Γι' αγώνες.
      - Tι θα κάνη το βόιδι; Θα βαράη κουτουλιές;
      - Όχι αδερφέ. Θα το πάρη ο νικητής των αγώνων που γίνονται στη μνήμη του Πάρι.
      Διαλέξανε ένα βόιδι δεκατεσσάρων ίππων, μεγαλείο κατασκεύασμα. Aλλά ο Πάρις τ' αγαπούσε το βόιδι αυτό και δεν ήθελε να το χωριστή. Πήγε, λοιπόν, μαζί του κάτου στην πόλη.
      Λέει τώρα:
      - Nα λάβω κι' εγώ μέρος, κύριοι, στους αγώνες;
      - Pώτα τον ΣEΓAΣ.
      O ΣEΓAΣ τούδωσε την άδεια, και ο Πάρις έλαβε και νίκησε. Mάλιστα ο αδερφός του ο Δηίφοβος, όταν κι' είδε ότι τους νίκησε ένα βοσκόπουλο, έγινε εκτός εαυτού. Έβγαλε, λοιπόν, το σπαθί και ώρμησε να σκοτώση τον νικητή.
      Πέσανε να τον σταματήσουνε οι άλλοι.
      - Γιατί ρε Δηίφοβε; Σ' αδίκησε ο διαιτητής;
      - Όχι, αλλά ήτανε οφ - σάιντ.
      O Πάρις είδε ότι δεν την βγάζει καθαρή και πήδηξε πάνω στο βωμό του Eρκείου Διός. Kαι τότε η αδερφή του η Kασσάνδρα που ήτανε και μάντις τον γνώρισε:
      - Kαλέ, αυτός είναι τ' αδερφάκι μας, ο Πάρις.
      Πέσανε οι γονιοί του, τον αγκαλιάσανε, κλάψανε όλοι και μόνο που δεν έγινε ταινία με τον τίτλο "Mητέρα είμαι ένα βοσκόπουλο". Kαι μετά πια έμεινε στ' ανάκτορα και πέρναγε ζάχαρη. Για τον ταύρο δεν μάθαμε, δυστυχώς, τι απόγινε.
      Kάποτε, λοιπόν, του αναθέσανε μια αποστολή στη Σπάρτη να πάη να φέρη λάδια μαύρη αγορά. Kαι νάσου τον εδώ που τον αφήσαμε.
      Kαλά πέρναγε στο παλάτι και δεν την είχε δη την Eλένη. Kαι ξαφνικά ο Mενέλαος πήρε ένα μπουγιουρντί.
      - Mεγαλειότατε, πρέπει να πάτε στην Kρήτη.
      - Tι να κάνω;
      - N' αγοράσετε μια παρτίδα ξυλοκέρατα.
      Έφυγε ο Mενέλαος με ξυλοκεραταποστολή και έμεινε ο Πάρις στο παλάτι. Kαι, μεσημεράκι ήτανε, φυσάγανε κάτι αεράκια μυρωμένα με λεμονανθό, έκανε να ξαπλώση και ξαφνικά μέσα από τις κουρτίνες νάσου να τον κρυφομπανίζη η Λένα.
      H Λένα είχε ακούσει ότι είναι κούκλος ο ξένος, αλλά όσο ήτανε ο άντρας της δεν παρουσιαζότανε, καθόσον κακόν και πονηρόν. Mόλις κ' έστριψε την πλάτη ο σύζυγος, νάσου την να τον δη σώνει και καλά.
      Aυτό ήτανε και το κου ντε φουντρ, που λένε. Mόλις και τον είδε τρελλάθηκε.
      Mπήκε, λοιπόν, και την είδε και ο Πάρις και μουρλάθηκε κι' ελόγου του.
      Nα κάτι κουβεντούλες, να κάτι γελάκια, να κάτι γαργαλητά, να κάτι αστεία… φαίνεται ότι το πράμα προχώρησε μέχρι το… απροχώρητο. Kι' όταν φτάσανε στο "τέρμα τα δίδραχμα", η Λένα την είχε ψωνίσει αγρίως.
      - Δεν συγκρίνεσθε με τον Mενέλαόν μου.
      - Kαλύτερος εγώ;
      - Kαλέ, ξερολούκουμο.
      Ύστερα στέναξε.
      - Aχ, που έφαγα τα νιάτα μου μ' αυτόν. Aχ, που δεν με καταλαβαίνει. Aχ που αδικούμαι.
      Όλες οι γυναίκες άμα την κάνουνε τη βρωμιά, ρίχνουνε το άδικο στον σύζυγο που δεν τις καταλαβαίνει. Kαι το Λενιώ τα ίδια. Kι' άμα είδε ότι ο μικρός το δαγκώνει το τουρσάκι, τούπεσε στο γεμάτο.
      - Πάμε να φύγουμε.
      - Πού να πάμε;
      - Στον τόπο σου.
      Tο άλλο πρωί μαγκώνει η Λένα ό,τι καλό πράμα είχε το μαγαζί, το μπογαλιάζει, παίρνει και τον Πάρι της και το άλλο πρωί, από το νησάκι την Kραναή πούναι έξω από το Γύθειο, το σκάσανε για την Tροία.
      Φτάσανε καμμιά φορά και λέει ο πατέρας του Πάρι, ο Πρίαμος.
      - Xαλάλι σου ρε, μόνο μη μας ανάψει καμμιά φωτιά.
      - Mη φοβάσθε, πάτερ.
      Γύρισε ο Mενέλαος με τα ξυλοκέρατα τα Kρητικά, αλλά μόλις και πάτησε του είπανε:
      - Πήγατε για ξυλοκέρατα;
      - Mάλιστα.
      - Tι τα θέλατε που έχουμε τα δικά σας;
      Έξαλλος ο Mενέλαος φώναξε τους πρίγκηπες όλους.
      - Δεν ορκιστήκατε ρε ότι θα με υποστηρίξετε;
      - Nαι.
      - Mου φάγανε τη Λένα.
      Mαζευτήκανε, λοιπόν, όλοι να πάνε να πλύνουνε την προσβολή. O Oδυσσέας που είχε και μυαλό, έκανε μια πρόταση:
      - Nα πάω εγώ με τον Mενέλαο, μπας και μας την δώσουνε χωρίς καυγά;
      - Nα πάτε.
      Πήγανε, λένε "θέλουμε την Eλένη", γελάγανε στην Tροία.
      - Pε άντε από δω, κερχελέδες.
      Kαι τότε είναι που σηκώθηκε ο στόλος και πήγε από την Aυλίδα (Iφιγένεια) στην Tροία.
      Άμα κι' είδανε οι Tρώες ότι το πράμα παίρνει σοβαρή μορφή, κιοτέψανε.
      Λέει, λοιπόν, ο Mενέλαος:
      - Nάρθη αυτός ο κερατάς ο Πάρις να μονομαχήσουμε.
      - Παρντόν, του αποκριθήκανε, αλλά ο κερατάς είσθε σεις.
      - Θάρθη;
      Πήγε ο Πάρις, αλλά ο Πάρις δεν ήτανε γενναίος. Γενναίος και ωραίος δεν γίνεται. Λοιπόν, πάνω που θα τον έκανε τ' αλατιού ο Mενέλαος, μπήκε στη μέση η Aφροδίτη και τον γλύτωσε.
      Tότε είναι που άναψε ο Tρωικός πόλεμος και η Eλένη τράβαγε τα μαλλιά της, διότι της άρεσε πάντα ο Πάρις, αλλά τον ήθελε και τον Mενέλαο.
      Tέλος πάντων, ξέρουμε για τον Tρωικό πόλεμο, να μην τα ξαναλέμε και να μην κάνουμε και χαλάστρα του Όμηρου γέρου ανθρώπου λίαν αξιοσεβάστου και πολλάκις παρεξηγηθέντος παρά των ερμηνευτών του…
      Kαλοπέρναγε πάντα ο Πάρις και δεν μάλωνε και πολύ και η Eλένη άρχισε να τον σιχαίνεται.
      - Άντρας είσαι συ;
      Mέχρι που βρέθηκε εκείνο το παλληκαράκι ο Φιλοκτήτης και τον στρίμωξε τον Πάρι και τον καθάρισε.
      H Eλένη έκλαψε για τα μάτια, αλλά τάφτιαξε με τον κουνιάδο της τον Δηίφοβο να μη μένη κι' απότιστη. Δια πυρός και σιδήρου, που λένε, η Λενιώ.
      Όταν οι Έλληνες πήρανε την Tροία, ο Mενέλαος βγήκε έξω θηρίο.
      - Πού είναι ο Δηίφοβος;
      - Kάπου έχει πάει, έρχεται.
      Tον περίμενε, λοιπόν, και μόλις ήρθε τον έβαλε στο κοντό με τον κοντό του.
      - Άτιμο ον…
      - Στάσου.
      - Nα με διπλοκερατώσης, ρε;
      - Mα…
      - Mαξ, είπε ο Mενέλαος και εφόνευσεν αυτόν πάραυτα. Και μετά πήγε στην Eλένη.
      - Παλιοπ…
      Kι' όπως ήτανε να την σκοτώση κι' αυτήν, την είδε και τ' ανάψανε τα μεράκια.
      - Άντε στη χαρίζω.
      Διότι υπάρχουνε πολλοί σύζυγοι που τρώνε το κέρατο και μετά τη χαρίζουνε.
      Tην πήρε λοιπόν, ελαφρώς μεταχειρισμένη, και φύγανε. Mάλιστα, λέει, πριν γυρίσουνε στη Σπάρτη, κάνανε και μια κρουαζιέρα Aίγυπτο, Συρία, Kρήτη και άλλα μέρη. Oχτώ χρόνια βάσταξε αυτό το ταξιδάκι, και, επί τέλους, γυρίσανε στη Σπάρτη.
      H Eλένη έμεινε με τον κύριό της.
      Πιστή. Δηλαδή δεν το ξέρουμε, διότι άμα και κάνεις πεντέξη απιστίες, τι σημασία έχει; Tι έξη, τι εξήντα; Tώρα όμως που είχε πείρα ό,τι και νάκανε τόκανε με ωραίο τρόπο και δεν την μυρίστηκε άνθρωπος και λένε "πάει ησύχασε". Θα μου πης τώρα ήτανε και δεκαοχτώ χρόνια μεγαλύτερη, ποιος γύριζε να την κυττάξη; E! Άμα "ήσουνε όμορφη" όλο και βρίσκονται κάτι θερινά υπόλοιπα…
      Λέει τώρα μια παροιμία: "Άμα θα νοιώση ο κερατάς τη γλύκα του κεράτου, μέλι και γάλα γίνεται με τη νοικοκυρά του".
      Όλα καλά και η Eλένη πέθανε στη Pόδο. Kαι να, δηλαδή, ακριβώς με ποιον τρόπο:
      Oι γυιοι του Mενελάου, ο Nικόστρατος και ο Mεγαπέμθης, το φέρανε βαριά που ο μπαμπάς τους κ.λ.π., κ.λ.π. Kι' άμα πέθανε ο Mενέλαος, την πιάνουνε την Eλένη και την αγριεύουνε.
      - Nα φύγης, μωρή, που μας έχεις κάνει ρεζίλι εις τους αιώνας, αμήν…
      Έφυγε, λοιπόν, η Λένα και πήγε στη Pόδο που είχε μια φιλενάδα, την Πολυξώ.
      O άντρας της όμως της Πολυξώς είχε σκοτωθεί στην Tροία εξ αιτίας της Eλενάρας και τούτη η Πολυξώ δεν την χώνευε.
      - H βρώμα, για να γλεντήση αυτή, χήρεψα εγώ…
      Έκανε όμως ότι την δέχτηκε μετά χαράς μεγάλης και στ' αλήθεια της το φύλαγε μανιάτικο.
      Mια μέρα μπαίνει η Λενιώ στο μπάνιο να καθαριστή, διότι όσο νάναι είχε σκόνες πολλές και η Πολυξώ πιάνει δυο δούλες της, άσχημες σαν την νύχτα, και τις μασκαρεύει σε Eρινύες. Mε το που σαπουνιζότανε, λοιπόν, το Eλενάκι στο μπάνιο, μπουκάρουνε οι Eρινύες και την κατατρομάξανε.
      - Mαμά!
      Kι' ύστερα τρελλάθηκε που δήθεν την κυνηγάνε οι Eρινύες να την τιμωρήσουνε και νόμιζε ότι είναι αχλάδι και πήγε και κρεμάστηκε από ένα δέντρο. Πάει η Έλεν. Tέρμα.
      Για την μακαρίτισσα λένε πολλά· ότι την είχε περιποιηθή και ο Kινύρας, ότι με τον Aχιλλέα κάτι είχε κάνει, ότι και άλλοι πολλοί την δροσίσανε, αλλά αυτά είναι λόγια του κόσμου και ο κόσμος είναι κακός. Bέβαια, να πούμε και μιαν αλήθεια. Άμα ο κόσμος λέη κάτι, "κάτι είναι". Άμα σου λέη ο Tάδε είναι απατεώνας, είναι απατεώνας. Γιατί δεν λένε και για όσους δεν είναι; Kαι άμα σου λένε "αυτή είναι παλουκοπηδήχτρα", είναι παλουκοπηδήχτρα οπωσδήποτε… Kαι άμα ψάξης τα βρίσκεις και έξω δεν πέφτεις.
      Aυτή είναι η ιστορία της Eλενάρας της κουκλάρας. Όμορφη ήτανε, δεν μπορούσε να γλυτώση. Eδώ δεν γλυτώνουνε οι άσχημες. Kαι καμμιά φορά και… οι άσχημοι.

(από την Eλληνική Mυθολογία, Eρμής 1993) 

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Περί μαστορικής 3

Ο δρόμος προς το μαστοριλίκι είναι μακρύς! Άλλο τόσο μακρύς όμως είναι και ο δρόμος που έκανε η ίδια η λέξη για να φτάσει στα δυσθεώρητα ύψη που βρίσκεται σήμερα! Ξεκίνησε από την αρχαία ελλάδα ως ΜΕΓΙΣΤΟΣ και αφού δεν είδε προκοπή την έκανε για το Βυζάντιο οπου έγινε ΜΑΓΙΣΤΡΟΣ. Ομως κι εκεί τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά οπότε αποφάσισε να φύγει για σπουδές στη δύση οπου διέπρεψε έκανε ντοκτορά και έγινε MAESTRO. Επέστρεψε λοιπόν με ένα βιογραφικό ΝΑ, με το συμπάθειο, και δικαιολογημένα λοιπόν ως ΜΑΣΤΡΟ ή ΜΑΣΤΟΡΑΣ κατέχει τη θέση του μοναδικού εκπροσώπου του Απο Μηχανής Θεού επί της γής! Αμην 

Περί μαστορικής 2

...To συνεργείο είναι τέμενος, ο μάστορας είναι αρχιερέας και τα μαστοράκια καντηλανάφτες. Το συνεργείο έχει θαυματουργές ικανότητες, κάτι σαν την Παναγιά της Τήνου. Πάμε την μοτοσικλέτα μας να γίνει καλά. Οπως, λοιπόν, δεν διατάζουμε την Παναγιά "κάνε το παιδί να περπατήσει και θα 'ρθω το απόγευμα να το πάρω", έτσι δεν λέμε στον μάστορα "φτιάχ' το και θα περάσω αύριο". Για καλύτερες μέρες, αρμονικές σχέσεις και περισσότερα χιλιόμετρα, διατυπώνουμε το αίτημα ως εξής: "Μάστορα, νομίζω ότι έχει πρόβλημα στον (στην - στο).... Θα μπορέσεις να το κοιτάξεις; Πότε να σε πάρω τηλέφωνο;" Η φράση επαναλαμβάνεται τρεις φορές σαν ινδικό μάντρα, γιατί κανένας μάστορας δεν απαντάει με την πρώτη.

Αν είναι παλιός μάστορας, την επαναλαμβάνουμε πέντε φορές γιατί μπορεί να έχει κουφαθεί από το αερόκλειδο. Αν ρυθμίζει βαλβίδες, δέκα φορές και αν ξέρουμε να παίζουμε και κανένα όργανο, δεν βλάπτει.

Ο μάστορας είναι φοβερός στην οργή του, μεγαλόθυμος στην εύνοιά του και συγκαταβατικός στις αδυναμίες του ατελούς όντος, που λέγεται μοτοσικλετιστής. Κάτι σαν το Αρχάγγελο Μιχαήλ.

Η μαγική λέξη που σας χαρίζει την εύνοιά του είναι το "νομίζω". ΠΟΤΕ δεν ξέρετε. Νομίζετε. Αν δεν έχει φώτα, "νομίζετε ότι δεν έχει φώτα". Αν έχει σκασμένο λάστιχο, "νομίζω ότι έχει σκασμένο λάστιχο". Ετσι μιλάνε.

Ξεχάστε εμπειρίες και φίλους. Ποτέ δεν λένε στον μάστορα "εγώ είχα βάλει το μπουζί στην τρύπα του κυλίνδρου" ή "ένας φίλος μου έχει μια όμοια και οδηγεί πάντα με τιμόνι". Αν ο μάστορας θέλει να βάλει το μπουζί κάπου αλλού ή πιστεύει ότι μπορείτε να οδηγείτε χωρίς τιμόνι, εσάς δεν σας πέφτει λόγος.

Δεν ρωτάμε "τι είναι;" και "τι κάνει;" Σε αυτές τις ερωτήσεις ο μάστορας δεν απαντά. Στο κάτω-κάτω, όλοι ξέρουμε ότι τα μικρά εξαρτήματα της μοτοσικλέτας ονομάζονται "παπαράκια" και για να τα έχουν βάλει στην μηχανή, κάτι θα κάνουν.

Βασικός κανόνας: "ΠΟΤΕ δεν απευθύνουμε τον λόγο στον μάστορα". Περιμένουμε να μας απευθύνει ΑΥΤΟΣ τον λόγο. Δηλαδή, νομίζετε ότι δεν σας έχει δει και δεν σας μιλάει; Ο κανόνας δεν ισχύει αν δείτε manual στο σύστημα μπράιγ. Σημαίνει ότι ο μάστορας είναι όντως τυφλός. Αν ο μάστορας είναι τυφλός και δεν σας απαντάει, σημαίνει ότι έχει κουφαθεί από αερόκλειδο. Είναι μια σπάνια περίπτωση που χρήζει μελέτης. Εχω καταλήξει, ότι σε αυτήν την περίπτωση, τον οδηγείτε από το μπράτσο στην μοτοσικλέτα σας, αφού περιμένετε πρώτα να κρυώσει το μοτέρ.

Στο συνεργείο δεν καθόμαστε. Περιμένουμε όρθιοι στην γωνιά του χώρου αναμονής. Αν ο χώρος είναι τετράγωνος και οι τέσσερις γωνιές πιασμένες από άλλους πελάτες, βγαίνουμε στο πεζοδρόμιο, μέχρι να αδειάσει μια γωνία. Αν το πεζοδρόμιο είναι γεμάτο, φεύγουμε.

Ο μάστορας κατά 99% είναι τσακωμένος με τους γείτονες γιατί κάνει φασαρία. Σπρώχνουμε, πάντα, την μοτοσικλέτα μας με σβηστό το μοτέρ τα τελευταία 100 μέτρα. Αν είστε πραγματικά ευγενικοί, σβήνετε στα σύνορα του δήμου, που εδρεύει το συνεργείο.

Αν ο μάστορας λείπει από το συνεργείο, το αρχαιότερο μαστοράκι τον αντικαθιστά και έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τον μάστορα. Η αρχαιότητα αναγνωρίζεται με τα στρώματα του γράσσου. Οπως με τους κορμούς των δέντρων.

Ο μάστορας δεν κάνει λάθη. Οι εταιρείες κάνουν. "Κοίτα τους μαλ..ς τους γιαπωνέζους (ευρωπαίους), που πήγανε και το βάλανε". Σϋμφωνα με δυό στους πέντε μάστορες, το φανάρι θα έπρεπε να βρίσκεται πάνω στο ρεζερβουάρ. Μπορεί να μην φωτίζει καλά αλλά λύνεται με την μία.

Προτού πάμε στο συνεργείο, αφαιρούμε προσεκτικά αυτοκόλλητα εταιριών αξεσουάρ, συνεργείων, λιπαντικών κλπ. Για τα αυτοκόλλητα συνεργείων οι λόγοι είναι ευνόητοι. Για τα υπόλοιπα μην ξεχνάτε ότι ο μάστορας μπορεί να έχει τσακωθεί με τον αντιπρόσωπο. Καλού κακού, αφαιρέστε όλα τα αυτοκόλλητα γιατί μπορεί να μην του αρέσουν τα United Colours Of Benneton. Αν δεν βαριέστε, σκουπίστε με μαλακό πανί τα δακτυλικά αποτυπώματα. Μερικοί μάστορες είναι καχύποπτοι και την "ψάχνουνε" πολύ.

Αν η ζωή δεν έχει πιά κανένα νόημα και θέλετε να πεθάνετε σαν μοτοσικλετιστής, η λύση είναι απλή. Πηγαίνετε Παρασκευή, στις επτά το απόγευμα στο συνεργείο και φωνάξτε από το πεζοδρόμιο: "Βγαίνεις έξω να μου αλλάξεις μια ντίζα;" Kανείς δεν έχει ζήσει για να περιγράψει την συνέχεια! ...

Περί μαστορικής 1

... ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΠΟΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΣΤΟΡΑ. Κι αν μας ρωτήσει κάτι (που αποκλείεται) τότε απλώς εκφράζουμε την άποψη μας με την ένδειξη της απορίας στο πρόσωπο που θα ακολουθήσει ο θαυμασμός για την λύση που θα δώσει το αφεντικό μας.

Το επόμενο βήμα είναι ο «βοηθός». Τον ξέρετε οι περισσότεροι μα τον έχετε αγαπήσει σχεδόν όλοι. Ο «βοηθός» στέκεται με καμάρι δίπλα στον «μάστορα» καθώς είναι ΑΞΙΟΣ να τον συνοδεύσει στο πρόβλημα της βλάβης και να εκτελέσει αντ'αυτού μικρές μα σημαντικές εργασίες, όπως: βίδωμα, ξεβίδωμα, χτύπημα με σφυρί και καθάρισμα, μα το πιο σημαντικό όλων είναι το δικαίωμα της σκέψης και του λόγου που αποκτάει ο «βοηθός». Βέβαια δικαίωμα στην γνώμη του έχει αποκτήσει αλλά πρέπει αν σημειώσουμε πως οτιδήποτε λέει ο βοηθός είναι «παπαριές» ή «μαλακίες». ΜΟΝΟ Ο ΜΑΣΤΟΡΑΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ, ποτέ ο βοηθός. 


Όχι. Το επόμενο σκαλί δεν είναι ο «μάστορας» καλέ μου φίλε. Τα μεταξωτά βρακιά του μάστορα θέλουν κι επιδέξιο κώλο, οπότε κάνε υπομονή. Προς το παρόν είσαι απλά «τεχνίτης». Ναι, ναι μπορεί να σε φωνάζουν «μάστορα» οι περισσότεροι μα ξέρεις βαθιά μέσα σου πως ακόμη δεν είσαι. Κάτι σου λείπει... κι αυτό το κάτι είναι τα 15-20 παραπανίσια κιλά και η εμπειρία στον τρόπο με τον οποίο κοιτάς τους πάντες μα και το πως ρουφάς τον γκαιφέ σου. Είσαι νινί ακόμη... 


Έφτασες ναι. Έπειτα από 25-30 χρόνια δουλειάς... Ε ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΣΤΟΡΑΣ μεγάλε. Τι να μας πουν και οι άλλοι από την ζωή τους; Ολόκληρη η ζωή τους, μια μέρα απʼ την δική σου... Άπαντες σε σένα έρχονται καθώς ΜΟΝΟ ΕΣΥ, ΝΑΙ ΕΣΥ μπορείς να δώσεις την λύση. Τους αφήνεις να το σκεφτούν, να πελαγώσουν κι έπειτα σαν από μηχανής χοντρός..ε...θεός σκας μύτη και με 2 κινήσεις μονάχα διορθώνεις τα πάντα. Από πυραυλοκίνητο ελικόπτερο μέχρι τσιμπιδάκι για τα φρύδια. Δεν παίζει να έχεις κάνει εσύ το λάθος, σίγουρα κάποιος άλλος έκανε την μαλακία και τώρα εσύ πρέπει να βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Πρέπει γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί και όπως λένε, “a man got to do what a MAN got to do” and you are THE man. Not just a man…

Το όνομα σου θρύλος στην πιάτσα. Σε θυμούνται όλοι και χαμογελούν γιατί υπήρξες one of the best αν όχι THE TOP. Κι αν έλυσες κι έλυσες προβλήματα, αν έφαγαν ή δεν έφαγαν ψωμάκι από σένα παιδιά και φαμίλιες. Τώρα ήρεμος που πορεύτηκες σαν άξιος μάστορας μέσʼ την πουτάνα την ζωή, αφήνεις χώρο για τις επόμενες γενιές αφού δεν υπάρχει πλέον κάτι να κατακτήσεις. Είσαι πλέον «μάστρο-Κώστας» και μονάχα ο θεός μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια...

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Αποτυχίες επιτυχημένων

Ηχηρές αποτυχίες των σούπερ επιτυχημένων

Τα… success stories που ξεκίνησαν ως παταγώδεις αποτυχίες!
Το να τα καταφέρεις στη ζωή μόνο εύκολο δεν είναι.
Κι αν δεν το πιστεύετε, πηγαίνετε να ρωτήσετε κάποιον επιτυχημένο στον τομέα του, για να πάρετε την απάντηση που πρέπει, ότι η συνταγή της επιτυχίας απαιτεί σκληρή δουλειά, προσήλωση στον στόχο, υπομονή και επιμονή φυσικά.
Κάποιοι μάλιστα θα ισχυριστούν ότι για να τα καταφέρεις στη ζωή θα πρέπει πρώτα να αποτύχεις, κάνοντας έτσι την αποτυχία αναπόσπαστο συστατικό της νίκης.
Κι αν αποτυχία και επιτυχία πάνε τελικά χέρι-χέρι, με την αποτυχία να φαντάζει ιδανική ευκαιρία για αυτοβελτίωση και μάθηση και όχι το τέλος του δρόμου, αυτές οι ιστορίες θα σας γεμίσουν αισιοδοξία και όρεξη για πάλη…
  • Στίβεν Σπίλμπεργκ
Ο σημερινός ογκόλιθος του Χόλιγουντ απορρίφθηκε τρεις φορές από τη σχολή κινηματογράφου που ήθελε να σπουδάσει! Αφού του αρνήθηκαν λοιπόν τη φοίτηση στο
University of Southern California School of Cinematic Arts πολλαπλές φορές, λόγω των κακών βαθμών του, ο Σπίλμπεργκ θύμωσε, εγκατέλειψε το όνειρο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, έπιασε δουλειά στα στούντιο της Universal και σκάρωσε το 1975 «Τα Σαγόνια του Καρχαρία», αποσπώντας στην πορεία και τρία Όσκαρ…
  • Μέριλιν Μονρόε
Ήταν το 1948 όταν το διαχρονικό σύμβολο του σεξ υπέγραψε το πρώτο της συμβόλαιο με την Columbia Pictures, έπειτα από μπόλικες περιπέτειες. Το στούντιο όμως έλυσε στα γρήγορα το συμβόλαιο μαζί της, καθώς σύμφωνα με τα μεγαλοστελέχη της Columbia, η ηθοποιός δεν διέθετε ίχνος ταλέντου, ούτε και ήταν αρκετά όμορφη για τα χολιγουντιανά πρότυπα. Τα υπόλοιπα είναι φυσικά ιστορία…
  • Χένρι Φορντ
Ο νεαρός Χένρι Φορντ θα έβλεπε τη φήμη του να καταρρακώνεται όταν μέτρησε μια σειρά από παταγώδεις αποτυχίες στην αυτοκίνηση και ισάριθμες φυσικά χρεοκοπίες! Μετά όμως έβαλε μυαλό, έκανε έρευνα για το τι ήθελε η αγορά, βρήκε συνέταιρο που τον εμπιστευόταν και απέδειξε ότι έμαθε από τα λάθη του, όταν η Ford Motor Company άλλαξε μια για πάντα το τοπίο της αυτοκίνησης με την πρώτη γραμμή παραγωγής του θρυλικού Model T …
  • Μπιλ Γκέιτς
Η Microsoft δεν ήταν η πρώτη εταιρία που έφτιαξε ο κολοσσός της τεχνολογίας. Τη λέγανε Traf-0-Data και ειδικευόταν στην παραγωγή λογισμικού για τη διαχείριση δεδομένων κίνησης στους δρόμους. Η περιπέτεια ήταν όμως αποτυχημένη, κάτι που ανάγκασε τον Γκέιτς και τον συνεργάτη του να διαλύσουν την εταιρία άρον-άρον…
  • Στίβεν Κινγκ
Ο βασιλιάς του αμερικανικού τρόμου ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ με την έκδοση της «Κάρι» που πέταξε κάποια στιγμή το πρωτότυπο χειρόγραφό του! Η σύζυγός του βρήκε όμως το χειρόγραφο στα σκουπίδια και το έσωσε από τη λήθη, σε μια κίνηση που θα έκανε τον Κινγκ αστέρι. Το βιβλίο είχε απορριφθεί από αντίστοιχους εκδοτικούς οίκους κάπου 30 φορές, γεγονός που ανάγκασε τον Κινγκ να τα παρατήσει. Όχι όμως για πάντα, καθώς η «Carrie» εκδόθηκε τελικά, έγινε ανάρπαστη και εγκαινίασε έτσι μια μεγάλη συγγραφική καριέρα, η οποία μετρά μέχρι σήμερα περισσότερα από 350 εκατ. αντίτυπα…
  • Χάρλαντ Ντέιβιντ Σάντερς
Ο συνταγματάρχης Σάντερς μπορεί να μη σας λέει κάτι ως όνομα, τη φιγούρα του όμως την αναγνωρίζετε στα σίγουρα, καθώς φιγουράρει πάντα πάνω στα προϊόντα της αλυσίδας-κολοσσού που έχει ιδρύσει, τα KFC! Ο ίδιος είδε λοιπόν τις αποτυχίες να του χτυπούν την πόρτα καθημερινά, όταν επιχείρησε να πουλήσει τη μυστική συνταγή του. Ο Σάντερς όργωσε την Αμερική, μετά την αποστρατεία του, σε ηλικία 65 ετών, για να βρει κάποιον που να δεχτεί να πουλήσει στο εστιατόριό του το τηγανιτό κοτοπουλάκι του, επί ματαίω όμως. Ο θρύλος κάνει λόγο για 1.009 «όχι» στη μυστική του συνταγή, πριν δεχτεί τελικά εστιάτορας στη Γιούτα να περιλάβει στο μενού του το Kentucky Fried Chicken του Σάντερς. Τα KFC είναι σήμερα μια από τις πλέον πετυχημένες εμπορικά αλυσίδες φαστ-φουντ με περισσότερα από 18.000 σημεία πώλησης παγκοσμίως…
  • Γουόλτ Ντίσνεϊ
Ο Ντίσνεϊ απολύθηκε από την εφημερίδα του Κάνσας Σίτι που εργαζόταν επειδή «στερούταν φαντασίας και δεν είχε καθόλου καλές ιδέες»! Ο ίδιος μέτρησε και μια σειρά ακόμα από προσωπικές αποτυχίες, τόσο επιχειρηματικές όσο ακόμα και στους χαρακτήρες του (η MGM απέρριψε μέχρι και τον Μίκι Μάους, την ίδια στιγμή που η ταινία του «Τα Τρία Γουρουνάκια» απορρίφθηκαν το 1933 γιατί είχαν μόλις τέσσερις χαρακτήρες!), μέχρι την πρεμιέρα τουλάχιστον της «Χιονάτης». Τα παιδικά χρόνια κανενός μας δεν θα ήταν τα ίδια χωρίς τον «ατάλαντο» Ντίσνεϊ…
  • Μάικλ Τζόρνταν
Πριν κατακτήσει ο Τζόρνταν δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, έξι πρωταθλήματα NBA και πέντε τίτλους MVP, ήταν παιδί και ως παιδί ήταν αρκετά κοντός. Στην αθλητική κατασκήνωση λοιπόν που πήγε για να προετοιμαστεί για το κολεγιακό μπάσκετ της επόμενης χρονιάς, ο προπονητής του αναγνώρισε μεν τις μπασκετικές αρετές του, δεν ήταν ωστόσο πρόθυμος να τον συμπεριλάβει στην πανεπιστημιακή ομάδα, καθώς ήταν κοντός για τα μπασκετικά πρότυπα των ΗΠΑ. Κι όταν ανακοινώθηκε η λίστα με τους επιτυχόντες, όλοι του οι φίλοι ήταν μέσα εκτός από τον ίδιο! Τι κρίμα που το ύψος τού στέρησε μια καριέρα στο μπάσκετ. Μα για μισό λεπτό, το ακριβώς αντίθετο δεν συνέβη;
  • Τόμας Έντισον
Ο ασίγαστος εφευρέτης κατοχύρωσε περισσότερες από 1.000 πατέντες και σκάρωσε (ή «δανείστηκε») μια σειρά από εφευρέσεις που άλλαξαν τον κόσμο. Κι όλα αυτά από κάποιον για τον οποίο οι δάσκαλοί του έλεγαν στους γονείς του ότι είναι «πολύ χαζός για να μάθει το παραμικρό»!
  • Σοϊτσίρο Χόντα
Το μοναδικό όραμα του Χόντα θα τον εξοστράκιζε από την ιαπωνική επιχειρηματική κοινότητα, αν και ο ίδιος δεν θα σταματούσε ποτέ. Το μηχανικό του δαιμόνιο επαναστάτησε κόντρα στα ιαπωνικά εσκαμμένα, υπέρμαχος καθώς ήταν του επιθετικού ατομικισμού, σε μια χώρα μάλιστα που εκτιμούσε την ομαδική προσπάθεια και καθόλου την ιδιωτική πρωτοβουλία. Κι έτσι ο Χόντα θα αποξενωνόταν από την ιαπωνική βιομηχανία, καθώς οι ιδέες του ταίριαζαν πιο πολύ στις ΗΠΑ, προκαλώντας παράτολμα την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία στη δεκαετία του ’70 και οδηγώντας έτσι αγέρωχα αυτό που έμεινε γνωστό ως ιαπωνική αυτοκινητιστική επανάσταση…
  • Ισαάκ Νεύτων
Η μητέρα του Νεύτωνα τον απομάκρυνε ως παιδί από το σχολείο για να ενταχθεί στο δυναμικό της οικογενειακής φάρμας, της επιχείρησης δηλαδή που θα διηύθυνε μια μέρα. Ο ίδιος απέτυχε όμως παταγωδώς στα νέα του καθήκοντα, κάτι που αναγνώρισαν οι γονείς του, επιτρέποντάς του έτσι να ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση καθώς δεν είχε λέει προκοπή για δουλειά! Μετά το σχολείο αποπειράθηκαν και πάλι να τον στρώσουν στα χωράφια, αν και ο ίδιος θα αποτύγχανε για άλλη μια φορά στις αγροτικές δουλειές, με τους γονείς του να το παίρνουν απόφαση κάποια στιγμή ότι ο προκομμένος τους δεν ήταν για σκληρή εργασία. Κι έτσι τον έστειλαν να σπουδάσει στο Κέιμπριτζ, γινόμενος στην πορεία ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα της φυσικής επιστήμης…
  • Φρεντ Αστέρ
Σε ένα από τα πρώτα και αποτυχημένα φυσικά δοκιμαστικά του Αστέρ για τη μεγάλη οθόνη, ο σκηνοθέτης σημείωσε για τις επιδόσεις του μελλοντικού αστέρα: «Δεν μπορεί να τραγουδήσει. Δεν μπορεί να παίξει. Αρχίζει να κάνει φαλάκρα. Μπορεί να χορέψει λίγο»! Και βέβαια ο Αστέρ τον δικαίωσε στην κριτική του, γινόμενος θρύλος τόσο του Χόλιγουντ όσο και του Μπρόντγουεϊ…
  • Τζέιμς Ντάισον
Την ώρα που προσπαθούσε να αναπτύξει την ηλεκτρική του σκούπα, ο σερ Ντάισον κατασκεύασε 5.126 αποτυχημένα πρωτότυπα! Αλλά και τις οικονομίες μιας ζωής έχασε, καθώς η όλη επιχείρηση της αποτυχίας κράτησε περισσότερα από 15 χρόνια. Κι όμως, το πρωτότυπο με αριθμό 5.127 δούλεψε και ο Ντάισον έγινε βαθύπλουτος. Σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, η περιουσία του εκτιμάται στα 4,5 δισ. δολάρια…
Πηγή: Newsbeast.gr

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Διαλέξτε Τη Λάθος Γραμμή



Διαλέξτε Τη Λάθος Γραμμή – Το Πείραμα Του Asch


....Όμως ένα άλλο ψυχολογικό πείραμα έρχεται να μας δείξει ότι ο άνθρωπος δε μιμείται μόνο για να μαθαίνει, αλλά και για να «ανήκει».

       Γιατί ως κοινωνικό ον που είναι (ο Αριστοτέλης τον ονόμαζε «πολιτικό ον»), του είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί τον εαυτό του «εκτός ομάδας».

        Το πείραμα έγινε το 1951 από τον Αμερικάνο ψυχολόγο  J. E. Asch.

    Ο Ας, λοιπόν, έδειξε σε έξι πρόσωπα μια γραμμή ορισμένου μήκους και τους ζήτησε να βρουν την αντίστοιχη τους, ανάμεσα σε τρεις άλλες που είχαν κι αυτές παρουσιαστεί στον πίνακα.

     Από τις τρεις επιλογές που είχαν η σωστή ήταν ολοφάνερα σωστή, αφού οι άλλες δύο ήταν αρκετά μικρότερες.





     Όπως θα έχετε μάθει πια -από τα προηγούμενα πειράματα που έχουμε παρουσιάσει- ο πειραματιστής είχε στήσει μια μικρή συνομωσία: Οι πέντε από τους έξι «εθελοντές» ήταν υπάλληλοι του επιστήμονα. Σε αυτούς είχε δοθεί η εντολή να διαλέξουν ομόφωνα, χωρίς να δείξουν καμία αμφιβολία, μία λάθος γραμμή.

     Οι πέντε υπάλληλοι «διάλεγαν» πρώτοι και μετά, αφού είχε ακούσει τους προηγούμενους, ήταν η σειρά του αληθινού πειραματόζωου να διαλέξει.

    Τα περισσότερα από τα υποκείμενα του πειράματος, ενώ έβλεπαν ότι η γραμμή που είχαν διαλέξει οι προηγούμενοι ήταν λάθος, επέλεγαν την ίδια –τη λάθος!

    Και το πιο περίεργο, ίσως το πιο σημαντικό, είναι ότι μόλις το υποκείμενο μάθαινε τη συνομωσία δεν παραδεχόταν ότι διάλεξε τη λανθασμένη γραμμή υποκύπτοντας στην πίεση της… «κοινής γνώμης», αλλά ότι ήταν δικό του λάθος, αβλεψία, ανοησία, κακή εκτίμηση.

       Προτιμούσε να πιστεύει ότι έκανε λάθος, παρά ότι φέρθηκε «αγελαία».

Ο Ας απέδειξε (ή τουλάχιστον κατέδειξε, γιατί όπως έχουμε πει στις κοινωνικές επιστήμες δεν υπάρχει απόδειξη) ότι η πνευματική ανεξαρτησία του ανθρώπου είναι ένας μύθος.

    Οι άνθρωποι πρωτίστως θέλουμε να ανήκουμε στο σύνολο –ή σε κάποιο υποσύνολο.

    Για να το κάνουμε αυτό είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε όποια διαφορετική ιδέα και σκέψη έχουμε, προκειμένου να γίνουμε αρεστοί.

   Για να λες την αλήθεια (την αλήθεια σου, αυτό που εσύ αναγνωρίζεις ως αληθινό) πρέπει να είσαι θαρραλέος.

    Όταν οι πάντες σου λένε ότι η γραμμή που βλέπεις είναι η σωστή, ενώ εσύ βλέπεις ότι είναι λάθος, χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να πεις αυτό που πιστεύεις.

       Όχι μόνο γιατί μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, αλλά -κυρίως- γιατί μπορεί να βρεθείς εξοστρακισμένος -από την οικογένεια σου, από τους φίλους σου, από τους συμπολίτες σου.

     Να μείνεις μόνος, ίσως και να θεωρηθείς τρελός. Αυτό είναι που φοβάται πιο πολύ ο άνθρωπος… Πιο πολύ από το ψέμα ή το θάνατο: Να μείνει μόνος.

       Όπως η ελευθερία έτσι και η αλήθεια (που όπως έχουμε ξαναπεί δεν είναι παρά μόνο η άποψη μας για αυτήν, αφού αλήθεια έξω από τον άνθρωπο δεν υπάρχει) θέλει αρετή και τόλμη.

    Και αυτός είναι ο λόγος που άνθρωποι με τόσο υψηλό IQ (όπως αναρωτιόταν μια συνδαιτυμόνας του Συμποσίου μας) αποδέχονται αβασάνιστα τόσο λαθεμένες απόψεις.

      Δεν είναι βλακεία, είναι δειλία.

   Γιατί ο άνθρωπος προτιμάει να συμπορεύεται με τους ανθρώπους που σκέφτονται λανθασμένα –και να υιοθετεί τη γνώμη τους, παρά να μένει μόνος με τη δική του άποψη των πραγμάτων.

    Είναι πολύ δύσκολο (ψυχολογικά) να αντιτίθεσαι στην κοινή γνώμη. Και συνήθως είναι και επικίνδυνο. 

   Γιατί η καθεστηκυία τάξη κινδυνεύει περισσότερο από τους ελεύθερους στοχαστές, παρά από τους ελεύθερους σκοπευτές.

     Και η μόνη αληθινή επανάσταση θα έρθει όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα, χωρίς να υποκύπτουμε στο φόβο της κοινής γνώμης, γιατί –το έχετε ξανακούσει- καλά συλλογάται μόνο όποιος συλλογάται ελεύθερα....


Πηγή: sanejoker.info 


http://tvxs.gr/news/paideia/dialekste-ti-lathos-grammi-–-peirama-toy-asch

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Κακού κόρακος κακόν ωόν

          Ο Κόρακας ή Κόραξ ο Συρακούσιος (5ος π.Χ. αιώνας) ήταν περίφημος ρήτορας. Καταγόταν από τις Συρακούσες έχοντας μάλιστα διατελέσει σύμβουλος του Ιέρωνα και είναι γνωστός για την ιστορία με τον μαθητή του Τισία από τις Συρακούσες.
     Σύμφωνα με αυτή την ιστορία ο Κόρακας συμφώνησε με τον Τισία, όντας σίγουρος για την ικανότητα του μαθητή του αλλά και την επιτυχημένη διδασκαλία του ίδιου, πως όταν θα κέρδιζε την πρώτη του δίκη τότε μόνο θα του πλήρωνε δίδακτρα. Όμως ο καιρός περνούσε και ο Τισίας δεν έπαιρνε μέρος σε καμία δίκη έτσι ώστε να την κερδίσει ή να την χάσει. Έτσι ο δάσκαλός ζήτησε δικαστικώς την αμοιβή του. Έτσι ο Κόρακας ισχυρίστηκε στην αγόρευσή του τα εξής:
Κύριοι δικαστές ο μαθητής μου πρέπει οπωσδήποτε να μου πληρώσει τα δίδακτρα που μου χρωστάει, όποια κι αν θα είναι η απόφασή σας. Αν μεν με δικαιώσετε, πρέπει να με πληρώσει για να εκτελεσθεί η δικαστική απόφαση. Αν όμως δε με δικαιώσετε εμένα αλλά εκείνον, τότε ο μαθητής μου κερδίζει την πρώτη του δίκη, αποδεικνύεται η καλή του κατάρτιση και η δική μου καλή διδασκαλία και πρέπει να με πληρώσει για να τηρήσει τη συμφωνία μας
Ενώ ο Τισίας είπε με τη σειρά του (ως αντάξιος του δασκάλου μαθητής):
Κύριοι δικαστές εγώ δεν έχω καμιά υποχρέωση πληρωμής, όποια και αν είναι η απόφασή σας. Αν μεν με δικαιώσετε, για να εφαρμοστεί η απόφασή σας, αν δε δεν με δικαιώσετε, γιατί τότε δεν θα έχω κερδίσει ακόμα την πρώτη μου δίκη και επομένως, κατά τη συμφωνία μας, δεν έχω ακόμα υποχρέωση καταβολής της αμοιβής
Οι δικαστές αφού συνεδρίασαν χωρίς αποτέλεσμα μέχρι που νύχτωσε είπαν την εξής παροιμιώδης φράση:
κακού κοράκος, κακό ωόν
η μεταφορά του οποίου σήμερα είναι "το μήλο, κάτω απ' τη μηλιά"

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Η κρίση των γαιδάρων ( παλιό αλλά καλό )

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι . 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη.. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών.. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις
σπατάλες» και να  ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν  με τον ιδρώτα τους... Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους? Τι θα κάνεις εσύ?

(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς». Των γαιδάρων.) Αγνώστου πηγής.